Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

Τότε και τώρα

Μου ήρθε με email και το αντιγράφω. Για να διαπιστώσουμε, αν δεν την ξέρουμε, τη διαφορά ποιότητας των ανθρώπων του τότε, με τους ανθρώπους του σήμερα:
Ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο αποκληθείς «Νικηταράς ο Τουρκοφάγος», ήρωας από τους λίγους της Επαναστάσεως του 1821, πέθανε στη «ψάθα», ως γνωστόν, επαιτών στα σοκάκια του Πειραιώς. Η αρμόδια Αρχή, μάλιστα, η οποία χορηγούσε τα πόστα στους επαίτες (ήταν τόσοι πολλοί που ζητιάνευαν μόνο μια ημέρα της εβδομάδας) είχε ορίσει για τον ήρωα-επαίτη μια θέση κοντά στο...σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η Εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε να επαιτεί κάθε Παρασκευή.
Ήταν δε τόση η ένδειά του, σχεδόν τυφλού, πλέον στρατηγού (η πατρίς δεν του είχε χορηγήσει σύνταξη), ώστε δεν... είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του. Η περιπέτεια του ήρωα έφτασε στα αφτιά πρέσβη Μεγάλης Δυνάμεως, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνησή του. Έτσι κάποια στιγμή, απεσταλμένος της πρεσβείας, βρέθηκε στο «πόστο» όπου επαιτούσε ο οπλαρχηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο, μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι.
«Τι κάνετε στρατηγέ;» ρώτησε ο απεσταλμένος. «Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα», απάντησε περήφανα ο ήρωας. «Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στο δρόμο;» επέμεινε ο ξένος. «Η πατρίδα μού έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος», αντέτεινε ο περήφανος Νικηταράς.

Δεν υπάρχουν σχόλια: