Δεν απάντησε αν θα είναι υποψήφιος, στις Ευρωεκλογές, με το κόμμα το οποίο σκοπεύει να ιδρύσει ο Στέφ. Μάνος, ο Πέτρος Τατούλης. Ο γνωστός πολιτικός - Blogger, βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει το βιβλίο του "Αριστερά Blog - Δεξιά Ελπίδα Εμείς οι Ίδιοι" κι όπως ήταν φυσικό, απάντσε σε ερωτήσεις δημοσιογράφων για τα επόμενα βήματά του. Όσον αφορά το θέμα των πρόωρων εκλογών, τον βρίσκει αντίθετο."Δεν πρέπει να γίνουν πρόωρες εκλογές", είπε, για να δικαιολογήσει λέγοντας πως το κράτος πρέπει να λειτουργεί θεσμικά. Όταν τον ρώτησαν για τη συναίνεση, απάντησε ότι βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει το βιβλίο του, το οποίο μιλά για την ελπίδα, "που ελπίδα είμαστε όλοι εμείς". Στην ομιλία του, την οποία θα πάρουν τα κανάλια για να την αναδείξουν, ο Πέτρος Τατούλης αναφέρθηκε σε όσα, κατά καιρούς, έχει γράψει στο blog του, για "σάπιο σύστημα".
Συνοπτικά, ο κ. Τατούλης, στην ομιλία του, έκανε λόγο για ένα σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης, που θα στηρίζεται στο τρίπτυχο δημόσια διοίκηση, θεσμοί και παιδεία. Αυτή ήταν η πρόταση του ανεξάρτητου βουλευτή Αρκαδίας Πέτρου Τατούλη, ο οποίος είπε ότι χρειάζεται να διαμορφώσουμε εθνική συναίνεση σε λίγες αλλά θεμελιώδεις επιλογές για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Το πλήρες κείμενο της ομιλίας του έχει ως εξής:
Σας ευχαριστώ όλους από βάθους καρδίας για την σημερινή σας παρουσία εδώ. Ευχαριστώ θερμά τις εκδόσεις Μίλητος και κυρίως τον εκδότη κ. Χαϊδεμένο, ο οποίος αγκάλιασε αυτήν την πρωτοβουλία. Τους εκλεκτούς του συνεργάτες που επιμελήθηκαν με φροντίδα αυτή την έκδοση. Και φυσικά ευχαριστώ θερμά τους διακεκριμένους συνομιλητές μας για την καλοσύνη τους να συνδράμουν σε αυτήν την διαλεκτική διαδικασία.
Η παρουσία σας σήμερα εδώ με γεμίζει δύναμη και αισιοδοξία. Αποδεικνύει ότι μοιραζόμαστε όλοι την ίδια ανησυχία, την ίδια αγωνία για το μέλλον του τόπου. Δεν σας κρύβω δε, ότι όσο περνά ο καιρός - αν και σε ανύποπτους χρόνους είχα δημόσια καταθέσει τους προβληματισμούς μου - η αγωνία διογκώνεται. Χρόνος άλλος για τη χώρα δεν υπάρχει. Είμαστε όλοι αντιμέτωποι με τις ευθύνες μας. Τις συλλογικές και τις ατομικές. Αναλογικά καταμερισμένες βέβαια. Ευθύνες όμως μοιραζόμαστε όλοι.
Για έναν πολιτικό, φίλες και φίλοι, ένα βιβλίο είναι η φυσική συνέχεια της δημόσιας δράσης του. Σας παραδίδω λοιπόν σήμερα τη συλλογή κάποιων κειμένων μου της τελευταίας δεκαετίας. Προτάσεις διατυπωμένες εγκαίρως και γραπτώς για να ελέγχονται εκ των υστέρων. Προτάσεις συγκεκριμένες και ουσιαστικές, χωρίς επικοινωνιακούς μανδύες. Αυτές είναι οι θέσεις και οι απόψεις που κράτησα σε όλη τη διάρκεια της πολιτικής μου σταδιοδρομίας, αποδεχόμενος πλήρως το όποιο πολιτικό κόστος. Σε αυτήν μου την πορεία, ορισμένοι προτίμησαν να παραβλέψουν την ουσία και να επικεντρωθούν στο γεγονός της κριτικής. Ξεχνούν όμως ότι η κριτική που δεν εδράζεται σε ταπεινά κίνητρα, όσο δυσάρεστη κι αν ακούγεται, είναι η βάση για την αλλαγή. Η βάση για την υπέρβαση.
Κυρίες και κύριοι,
Λέγεται συχνά ότι το πρώτο θύμα ενός πολέμου είναι η αλήθεια. Αναλογικά, μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι το πρώτο θύμα μιας μεγάλης κρίσης είναι η λογική. Αυτή η λογική σήμερα έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Όλοι θυμόμαστε τις κατά καιρούς συνωμοσιολογίες. Ποιος ξεχνά άλλωστε τον ξένο δάκτυλο πίσω από τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007. Όλοι θυμόμαστε επίσης τις κατά καιρούς συνθηματολογίες και τους κάθε λογής επικοινωνισμούς. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την περίφημη «αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου; Τις «ιδιωτικοποιήσεις» του κ. Μητσοτάκη που ενοχοποιήθηκαν και απενοχοποιήθηκαν όταν βαπτίστηκαν στη συνέχεια «μετοχοποιήσεις»; Πως είναι δυνατόν να ξεχάσουμε τον «εκσυγχρονισμό» του κ. Σημίτη; Την περιβόητη «επανίδρυση» και τις «μεταρρυθμίσεις» του κ. Καραμανλή; Με αυτά τα όπλα και άπλετο λαϊκισμό, το πολιτικό σύστημα πολέμησε σκληρά όχι όμως για το μέλλον του τόπου. Πολέμησε με ξεδιάντροπη ιδιοτέλεια για την δική του την επιβίωση. Το αποτέλεσμα; Χωρίς σχέδιο και χωρίς όραμα η πολιτική ηγεσία εγκατέλειψε τη χώρα αδύναμη και ανοχύρωτη να οδεύει από κρίση σε κρίση. Από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Και σήμερα… το απόλυτο τέλμα.
Δεν πιστεύω ότι λέω κάτι καινούριο όταν λέω ότι η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται σε πολύπλευρη κρίση. Κρίση θεσμών και αξιών. Κρίση οικονομική. Κρίση κοινωνική. Κρίση ηθική. Κρίση εμπιστοσύνης. Κρίση που φέρει την υπογραφή όλων των κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση και μετά. Όλες οι επιμέρους ωστόσο κρίσεις βρίσκουν μια βαθιά κοινή ρίζα, που δεν είναι άλλη από το θνησιγενές πολιτικό μας σύστημα. «Μετά από 20 χρόνια ενεργούς πολιτικής παρουσίας», γράφω στον πρόλογο της έκδοσης που κρατάτε στα χέρια σας, «κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα δεν είναι υπόθεση ενός και μόνο κόμματος. Πάσχει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Σε πολιτικό επίπεδο, έχουμε παραμείνει στη μεταοθωμανική περίοδο. Ο πολιτικός ως σωτήρας, ως προστάτης ήταν το σχήμα που διευκόλυνε τη μετάβαση από την οθωμανική κυριαρχία στην σύγχρονη εποχή. Το παράδειγμα όμως αυτό , είναι εξαιρετικά παρωχημένο σήμερα».
Κάποιες χώρες έχουν προχωρήσει στο επόμενο στάδιο, το οποίο ίσως δεν είναι τέλειο. Είναι όμως πιο εξελιγμένο. Στη χώρα μας, το πολιτικό σύστημα μόνο κατ’ ευφημισμό μπορεί ακόμη να ονομάζεται δημοκρατία. Στην πραγματικότητα είναι ένα μείγμα κομματοκρατίας και συντεχνιακού κορπορατισμού. Μία κατάσταση που επιβιώνει με την ιδιοποίηση του συστήματος από τους παράγοντες που έχουν επιλεγεί ή τοποθετηθεί για να το διαχειρίζονται για το κοινό καλό. Το πελατειακό κράτος, ο νεποτισμός, η ευνοιοκρατία, η διαφθορά είναι εγγενείς εκφράσεις και φυσικές συνέπειες αυτής της ιδιοποίησης.
Αντί το σύστημα λοιπόν να εξελίσσεται, παρακμάζει. Η πραγματικότητα, όπως έχει διαμορφωθεί την τελευταία τριακονταετία, δεν επιτρέπει στη χώρα και τους πολίτες της να προοδεύσουν. Και η κατάσταση διολισθαίνει προς το χειρότερο. Η ανάταξη δυνάμεων φαντάζει δύσκολη. «Το σάπιο σύστημα εξουσίας» θα διαβάσετε παρακάτω, «εμπλέκει τις κυβερνήσεις, το κράτος, τους κομματικούς μηχανισμούς, τη δικαιοσύνη, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τον επιχειρηματικό κόσμο, την ίδια την κοινωνία. Το σάπιο σύστημα εξουσίας έχει εκμαυλίσει την κοινωνία. Πετώντας της ένα κοκαλάκι κερδίζει τη σιωπή, την ανοχή, το χειροκρότημα, εξασφαλίζοντας. με αυτόν τον τρόπο τη διαιώνισή του».
Κυρίες και κύριοι,
Το σάπιο αυτό σύστημα είναι απολύτως υπεύθυνο για την κρίση που βιώνουμε σήμερα. Τα πράγματα στην οικονομία είναι εξαιρετικά δύσκολα. Η εύκολη λύση, να στέλνουμε το λογαριασμό στα παιδιά μας, έφτασε στα όριά της. Οι εποχές, που με χαρακτηριστική άνεση οι ελληνικές κυβερνήσεις, με όπλο τον λαϊκισμό, προσέτρεχαν σε δανεισμό, για να διευθετήσουν ευκαιριακά τις όποιες απαιτήσεις διαφόρων κοινωνικών ομάδων, δεν ανήκουν στο σήμερα. Πολύ περισσότερο δεν ανήκουν στο αύριο. Είναι ανέντιμο από τους πολιτικούς να βυθίζουν ακόμη περισσότερο τη χώρα στη μέγγενη του δημόσιου χρέους, υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων γενιών. Είναι ανέντιμο από την κοινωνία να βάζει στην τσέπη τα ψίχουλα που της πετά η εξουσία και να σιωπά.
Τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα και στη διεθνή σκηνή. Η Ελλάδα είναι αδύναμος κρίκος. Το είπε δημόσια κι ο φίλος μας, ο Γάλλος πρόεδρος, ο κ Σαρκοζί. Η χώρα παραπαίει και κατρακυλάει στις κλίμακες παγκόσμιας αξιολόγησης σε όλους τους δείκτες. Η δημόσια διοίκηση έχει καταρρεύσει. Η γραφειοκρατία και η διαφθορά βασιλεύουν. Η ασφάλεια των πολιτών αποτελεί είδος εν ανεπαρκεία. Η παιδεία απογοητεύει τα παιδιά μας. Η υγεία είναι η ίδια ασθενής. Οι νόμοι παραβιάζονται ατιμωρητί, ακόμη και απ’ αυτούς που τους ψήφισαν. Κυρίως από αυτούς. Η κοινωνία μας κατακερματίζεται και οι στοιχειώδεις κανόνες συλλογικής διαβίωσης καταλύονται καθημερινά.
Φίλες και φίλοι,
Όλα αυτά που σύντομα περιέγραψα είναι οι ενδείξεις μιας βαθύτερης, πολύ σοβαρής, παθογένειας. Πρόκειται για την συλλογική μας αποτυχία, να ζήσουμε με κοινά αποδεκτούς κανόνες συμβίωσης και να ετοιμάσουμε τη χώρα για το μέλλον. Φθάνοντας λοιπόν στην καρδιά του προβλήματος, μπορούμε να καταλάβουμε εύκολα γιατί τα επιμέρους προβλήματα δεν λύνονται. Δεν λύνονται, διότι την επίλυσή τους την εναποθέτουμε στα χέρια εκείνων που είναι μέρος τους. Στα χέρια εκείνων που έχουν κάθε συμφέρον να τα διαιωνίζουν και όχι να τα λύνουν.
Οι πολίτες βλέπουν το αδιέξοδο, αγχώνονται, θυμώνουν, αλλά νοιώθουν αδύναμοι. Συνηθισμένοι στον πατερναλισμό, αναζητούν Μεσσίες. Ε, λοιπόν, Μεσσίες δεν υπάρχουν. Ωστόσο, ναι, χρειαζόμαστε Ηγεσίες. Ηγεσίες με όραμα και δράση. Σήμερα, μετά από 30 χρόνια ενεργούς πολιτικής παρουσίας, είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι η ελπίδα του τόπου είναι πλέον μόνον οι ίδιοι οι πολίτες. Αυτή είναι και η πεμπτουσία του βιβλίου που σήμερα καταθέτω στην κρίση σας. Αυτοί οι πολίτες, που θα απομονώσουν τους ιδιοτελείς, τους δειλούς, τους ανίκανους, τους ανεύθυνους, τους μιζαδόρους και θα δώσουν δύναμη σ΄αυτούς που πρέπει και δύνανται. Οι πολίτες που θα πουν για τον εαυτό τους αυτό που έλεγε ο Καζαντζάκης: «Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.»
Κυρίες και κύριοι,
Αγγίζουμε σήμερα τα όρια μιας εθνικής κατάρρευσης. Και όπως σε έναν πόλεμο το έθνος συσπειρώνεται μπροστά στον εξωτερικό εχθρό, έτσι και τώρα πρέπει να συσπειρωθούμε μπροστά στον κίνδυνο. Να διαμορφώσουμε εθνική συναίνεση σε λίγες, αλλά θεμελιώδεις, επιλογές.
Στα περί συναίνεσης, ωστόσο, πρέπει να δούμε τα πράγματα εξ αρχής, προκειμένου να λυθούν δύο σημαντικές «παρανοήσεις». Πρώτη παρανόηση. Στις δημοκρατίες, η κυβέρνηση κυβερνά και η αντιπολίτευση αντιπολιτεύεται. Η βουλή διαλέγεται και οι υπουργοί υλοποιούν το πρόγραμμα της κυβέρνησης. Σήμερα, καταγράφεται ο εξής τραγέλαφος. Η κυβέρνηση δεν κυβερνά και ατερμόνως ψευτο-διαλέγεται ( δείτε τον νέο διάλογο για την παιδεία!). Παράλληλα, η αντιπολίτευση στην ουσία δεν αντιπολιτεύεται. Δεν νοείται αντιπολίτευση με πρόσχημα τη συναίνεση. Τέλος, στη Βουλή, οι κομματικές πειθαρχίες δεν αφήνουν κανένα ουσιαστικό περιθώριο για υγιή διάλογο και τα κοινοβουλευτικά «μαντριά» περιφρουρούν καλά την κατ’ επίφαση δημοκρατία που υπηρετούν πιστά.
Δεύτερη παρανόηση. Η όποια συναίνεση δεν μπορεί να έχει καμία απολύτως σχέση με τα σενάρια μετεκλογικής συνεργασίας των δύο μεγάλων κομμάτων. Αυτό το σενάριο που «παίζει» πολύ τελευταία, αυτός ο διαβόητος μεγάλος συνασπισμός δεν θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του τόπου, αλλά τα συμφέροντα των διαπλεκομένων. Η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ θα βυθίσει ακόμη περισσότερο το καράβι της χώρας. Καθώς δεν υπάρχουν μηχανισμοί αυτοελέγχου στα κόμματα, η συγκυβέρνηση γρήγορα θα εξελιχθεί σε μεγάλο φαγοπότι ανάμεσα στους ισχυρούς των δύο μεγάλων κομμάτων.
Φίλες και φίλοι,
Οι καιροί απαιτούν σύνεση, προσοχή, αλλά και τόλμη. Προτείνω λοιπόν και έχω καταθέσει εδώ και καιρό στο διάλογο ένα Σχέδιο Εθνικής Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, που θα στηρίζεται στο τρίπτυχο: Δημόσια Διοίκηση, Θεσμοί και Παιδεία με βασικό εργαλείο την αξιοποίηση των σύγχρονων προγραμμάτων της πληροφορικής και του Διαδικτύου.
Η ανασυγκρότηση όμως πρέπει να ξεκινήσει πρώτα από εμάς τους ίδιους τους πολιτικούς. Η ατιμωρησία που εμείς έχουμε επιφυλάξει για τους εαυτούς μας, πρέπει επιτέλους να τελειώσει. Στόχος μας πρέπει να γίνει η απρόσκοπτη λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών και της δικαιοσύνης χωρίς όμως να εξαιρούμε τους εαυτούς μας. Η τωρινή αλα-κάρτ τήρηση των νόμων και η επιλεκτική εφαρμογή κυρώσεων διαβρώνει την ίδια τη δημοκρατία και παραβιάζει την αρχή της ισότητας ανάμεσα στους πολίτες.
Οφείλουμε αγαπητοί φίλες και φίλοι να σεβαστούμε εμπράκτως τους θεσμούς και το σύνταγμα. Δεν είναι δυνατόν να συζητάμε συνεχώς για δημοσκοπήσεις και για εκλογές. Το πρόβλημά μας δεν είναι οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις. Τις έχουμε ζήσει και αυτές. Λύσεις όμως στα προβλήματα δεν έδωσαν. Αντί λοιπόν να παζαρεύουμε τις έδρες στους εκάστοτε εκλογικούς νόμους, καλύτερα θα ήταν να συμφωνήσουμε όλοι σε κάτι: σε ένα εκλογικό σύστημα που δεν θα θρέφει τη διαφθορά, τις παράνομες χρημαδοτήσεις και τις πελατειακές σχέσεις με τα διάφορα μιντιακά παράκεντρα. Σε έναν εκλογικό νόμο που θα υπηρετεί στο μέγιστο βαθμό τη δημοκρατικότητα και τη θεσμική θωράκιση του συστήματος
Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα είναι η αποκέντρωση. Σε πρώτο επίπεδο, πρέπει να πάψει ο απόλυτα προσωπικός, πρωθυπουργοκεντρικός χαρακτήρας του συστήματος. Κραυγαλέο δείγμα της μεταοθωμανικής μας δημοκρατίας. Είχα πει σε μια συνέντευξη, αυτή που προκάλεσε και τη διαγραφή μου από τη Νέα Δημοκρατία ότι «δυστυχώς στην Ελλάδα το σύστημά μας είναι πρωθυπουργοκεντρικό … η συγκέντρωση εξουσιών μπορεί να είναι ευχάριστη στην αρχή, για όποιον δεν έχει συναίσθηση της τεράστιας ευθύνης. Σύντομα όμως ακολουθεί και η δυσάρεστη ανάληψη όλων των ευθυνών. Ο πρωθυπουργός εκ του συστήματος είναι απόλυτα και πρωταρχικά υπεύθυνος για όλες τις κυβερνητικές επιλογές, πολιτικών και προσώπων… Συμπεραίνει κανείς ότι ελλοχεύει ένας μεγάλος κίνδυνος … κινδυνεύει δηλαδή να χαρακτηριστεί ο σημερινός πρωθυπουργός όχι ανίκανος αλλά συνένοχος». Αυτά είχα πει. Και επιμένω. Επειδή λοιπόν ο εκάστοτε πρωθυπουργός δύσκολα θα ανακαλύψει – δυστυχώς γι’ αυτόν αλλά δεν ζούμε στη μαγική αυλή της Αλίκης - 48 συν 1000 άμεμπτα στελέχη να στελεχώσουν τον αχανή κρατικό κορμό, θα πρέπει πλέον και για δική του προστασία να προχωρήσει στην αποκομματικοποίηση όλου αυτού του μηχανισμού. Ειδάλλως, η ιστορία θα επαναλαμβάνεται. Και αυτό το σημερινό συγκεντρωτικό σύστημα που δεν παράγει αποτελέσματα, θα συνεχίζει να δημιουργεί δικαίως ή αδίκως (λίγη σημασία έχει) είτε ανίκανους είτε συνένοχους πρωθυπουργούς.
Ο διαχρονικός φόβος για την αποκέντρωση , φίλες και φίλοι, είναι εύλογος. Είναι ακριβώς ο φόβος της δικής μας δημοκρατίας. Η αντίληψη δηλαδή ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαχειριστούν τα του οίκου τους και αναζητούν μεσσίες. Και αυτό είναι φυσικό. Το πρώτο βήμα προς τη δημοκρατία δημιουργεί παραδοσιακά χάος, καθώς το αποκεντρωμένο υποσύστημα το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να αντιγράφει τις παθογένειες του κεντρικού συστήματος, δηλαδή διαφθορά, νεποτισμό και άλλα γνωστά σε όλους σας. Μακροπρόθεσμα όμως τα οφέλη είναι πολλαπλά. Σκεφτείτε για παράδειγμα τα πανεπιστήμια, τα οποία θα αναγκαστούν να εγκαθιδρύσουν διαφάνεια στα οικονομικά τους αφού θα ελέγχονται. Παράλληλα όμως θα αναγκαστούν να γίνουν πιο αποτελεσματικά υπό το δημιουργικό βάρος του ανταγωνισμού. Ή την τοπική αυτοδιοίκηση, που σήμερα «φεσώνει» την αγορά γνωρίζοντας ότι διαθέτει υπό μάλης το δεκανίκι του κράτους και την υπεροψία του ανέλεγκτου. Η μετάβαση από το σοβιετικού σταλινικού τύπου οργάνωσης συστήματος σε ένα πιο αποκεντρωμένο θα είναι μεν δύσκολο στοίχημα, αλλά θεωρώ ότι είναι και μονόδρομος.
Απόλυτα συνυφασμένο με αυτήν την προτεραιότητα που παραπάνω περιέγραψα είναι και η παρέμβαση στη Δημόσια Διοίκηση. Με διαλυμένη τη Διοίκηση, καμιά πολιτική διαφάνειας δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Από τη θητεία μου στο Υπουργείο Πολιτισμού έχω προσωπική πείρα, πόσο πιο αποδοτική είναι η δημόσια διοίκηση όταν λειτουργεί ακομμάτιστα, αλλά και πόσες αντιστάσεις βρίσκει η οποιαδήποτε προσπάθεια για να αλλάξει το στάτους-κβο. Θα πρέπει επίσης να δούμε προσεκτικά τη διοίκηση βάσει αποτελεσμάτων. Μια καινοτομία που το γαλλικό κράτος προσπαθεί να εφαρμόσει τα τελευταία χρόνια. Τέλος, να αξιολογήσουμε το θεσμό των Γενικών Γραμματέων εκ της ιεραρχίας, ώστε να μη σταματά η λειτουργία της διοίκησης όταν αλλάζουν υπουργοί και κυβερνήσεις.
Τρίτος άξονας δράσης; Ασφαλώς η παιδεία. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω γι’ αυτό. Εκτός από τα πανεπιστήμια, συμπεριλαμβάνω ασφαλώς τα σχολεία, ξεκινώντας από τη στοιχειώδη εκπαίδευση, αλλά και την επαγγελματική κατάρτιση, τη δια βίου εκπαίδευση και την επιμόρφωση. Η Φινλανδία μας δείχνει τι μπορεί να πετύχει μια χώρα, αν στηρίξει την πρόοδό της στην παιδεία. Στήριξη στην πράξη, όχι στα λόγια
Θα απορήσετε ίσως που δεν συμπεριλαμβάνω την οικονομία στους τρείς αυτούς άξονες, μολονότι αυτή τη στιγμή είναι το πιο καυτό θέμα. Ο λόγος είναι, ότι στην οικονομία οι συγκλίσεις είναι πολύ δύσκολες. Υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα, ακόμα και ιδεολογικές αντιθέσεις: από τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό μέχρι τον άκρατο κρατισμό σοβιετικού τύπου. Και τα δύο άκρα απέτυχαν στην πράξη. Ο ασύδοτος νεοφιλελευθερισμός έφερε την ανθρωπότητα στη σημερινή οικονομική κρίση και το σοβιετικό μοντέλο κατέρρευσε το 1989, συμπαρασύροντας μαζί του τη χώρα που το γέννησε.
Η Ελλάδα διαθέτει μια υπερβολικά κρατικοδίαιτη, στρεβλή οικονομία. Που τρέφει και τρέφεται από το κομματοκρατούμενο κράτος και στραγγαλίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία. Ταυτοχρόνως, στερείται των μηχανισμών ρύθμισης και ελέγχου που θα εξισορροπούσαν την απληστία των αγορών και θα ενίσχυαν την υγιή επιχειρηματικότητα. Χρειαζόμαστε λοιπόν λιγότερη κρατική παρέμβαση σε ορισμένους τομείς και περισσότερη σε άλλους. Λιγότερο κράτος-παραγωγό και περισσότερο κράτος-ρυθμιστή και κράτος-ελεγκτή. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε αυτήν την περίοδο να εφαρμόσουμε αυτούσια τα μέτρα που ακολουθούν οι ξένες χώρες για να βγουν από την κρίση. Η κρίση είναι ακόμη μπροστά μας. Χρειαζόμαστε γενναίες τομές, αλλά ταυτοχρόνως στήριξη της πραγματικής οικονομίας, με πρώτη προτεραιότητα αυτήν την εποχή τη διατήρηση της απασχόλησης και την ανακούφιση των φτωχών συμπολιτών μας.
Φίλες και φίλοι,
το μέλλον μπορεί να δείχνει ζοφερό. Αλλά η ελπίδα…Ναι, η ελπίδα υπάρχει. Οι κρίσεις λειτουργούν και εξυγιαντικά. Μας ξυπνούν από το λήθαργο. Μας κάνουν να δούμε ξεκάθαρα το μπερδεμένο κουβάρι που έχει φέρει τη χώρα στην σημερινή της σύγχυση. Είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχουν υγιείς δυνάμεις σε αυτόν τον τόπο, ικανοί και άξιοι πολίτες που έχουν απαλλαχθεί από μικροκομματικά συμφέροντα και αγκυλώσεις. Αυτοί οι πολίτες δηλώνουν ευθαρσώς ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα χρειάζεται επειγόντως βαθιές αλλαγές. Τομές που θα δώσουν ρεαλιστικές και εφικτές απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα του σήμερα και του αύριο. Υπάρχει ελπίδα. Κι αυτή η ελπίδα είναι οι πολίτες αυτής της χώρας. Εσείς, εμείς είμαστε η ελπίδα. Εμείς είμαστε οι μεσσίες των εαυτών μας.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου